nabywców. &lt;q&gt;"Drzeworytnicy ludowi wyżywali się w bogactwie ozdobnych cięć, takich jak: linie łamane, wężyki, linie kropkowane; kontury często składały się z drobnych ząbków, a szaty ozdabiano motywami kwiatów, gałązek oraz charakterystycznych dla drzeworytów Polski Południowej zakręconych listków, podobnych do barokowych motywów małżowin"&lt;/&gt; (Jacher-Tyszkowa, 1970, s. 10). Czasem drzeworyt oklejano z boku fragmentami kołtryny. Dekoracyjny żywioł w świętych wizerunkach mógł mieć też związek z osobą wykonawcy, nierzadko trudniącego się wyrobem kołtryn. <br>Ksawery Piwocki, autor podstawowej monografii drzeworytu, uznał za najważniejsze jego cechy: linearyzm, znaczenie konturu określającego wszystkie elementy, płaszczyznowość ujęcia, operowanie kontrastem płaszczyzn jasnych i ciemnych, dekoracyjność, na którą składa się zarówno