poematu dydaktycznego Ziemiaństwo polskie, który pomyślany był jako manifest poetycki całego obozu klasyków, a od lat dwudziestych XIX w. chciano także w nim widzieć ideowo-artystyczną ripostę owego obozu na herezje romantycznych „półgłówków" i „uzurpatorów", z Mickiewiczem włącznie. Powstawał długo, bo od 1802 do 1838 r., wyrósł zaś z chęci przeniesienia na grunt polski wzorca gatunkowego utrwalonego w poezji europejskiej między innymi przez Georgiki Wergiliusza oraz w czasach nowożytnych przez Człowieka wsi i Ogrody Delille'a. Utwór liczący ponad 3800 wersów, podzielony został na cztery segmenty-pieśni, z których pierwsza poświęcona jest pracy na roli, druga zawiera opis gospodarskiego obejścia oraz