przecież nie jest znużenie. To obłok wiosenny gruby,<br>który nadpłynął z łąk i oczy zasnuł, i zgasł...<br>Ach, nie utrzymać tych rąk! Do nowych śmieją się<br>mocne cheruby.<br><br>Kiedyś nadejdzie jesień. Świat nam się mniejszy ukaże,<br>a za to dzieła wyrosną i usną jak olbrzymy.<br>Pójdziemy wtedy za miasto i z dala popatrzymy<br>na dni nie zmarnowane i noce wolne od marzeń.<br><br>Tylko trzeba się przemóc. Musimy. Jeszcze goręcej!<br>Skrzydlate są nasze konie i żłoby złote, i obrok.<br>Ty słyszysz? Muzyka idzie: to w nas tak dźwięczy i dźwięczy<br>potężna dobroć.<br><br>Naszym żonom daj oczy szafirowe,<br>niech mają srebrne palce i suknie