już mówiliśmy, był zdany tylko na siebie. Sam musiał rozstrzygać, jak sobie poradzić ze schematem, który nijak się miał do rzeczywistości. Co zrobić z ręka podtrzymującą głowę Chrystusa Frasobliwego, wiedząc, że łokieć powinien się opierać na kolanie? Zostawić długa ponad miarę - gdyby Jezus wstał, sięgałaby kostek nóg. Co zrobić wtedy z druga ręka? Podnieść kolano, umieszczając pod stopa czaszkę Adama i w ten sposób skrócić tę nieszczęsna rękę? A może czaszkę umieścić pod łokciem, na kolanie? A jak wyrzeźbić oko? Powiekę? Źrenicę? Wypukło czy wklęśnięciem? Takich pytań nie brakło. Należało dostrzec w klocku pożądany kształt, już w tej fazie pracy rozplanować proporcje figury