bym wymyślił, jeżeli nie chciała jechać do Krakowa. Poprosiłbym starych... Niby jest dumna! A od pierwszego lepszego przyjmuje takie świadczenia! Ale musiało mu na nią zaskoczyć. Nawet konkurs poświęca. Idiota! Co ja mam zrobić? Jak powinienem postąpić? Wyrzucić go i sam się nią zająć? To niemożliwe. To by znaczyło koniec z graniem. Pamiętam, co się działo przez te dni, kiedy dowiedziałem się, że jest chora. Nie mogłem się zupełnie skoncentrować. Myślałem tylko o niej. Nie wolno mi tego zrobić. Jeżeli już nie ze względu na siebie, to na starych. Nie mogę im sprawić takiego zawodu. To by ich zabiło. Napiszę do niej