refleksji nad jałowością mego bytowania. Gdy tylko opuściła mnie Tereska, sflaczałem jak balon po wypuszczeniu powietrza. Nie po raz pierwszy pomyślałem o pani Janinie. Jakże brakowało mi jej ciepła i gorzkiej mądrości! Wysmażyłem do niej łzawy list. "Jakże żałuję, że Pani tu nie ma. Brak mi naszych rozmów. Nie mam z kim zamienić słowa".<br>Renata wsadzała nadal nos w sprawy Kucyka i gdzieś ją zamknięto w areszcie na czterdzieści osiem godzin. Zaraz napisała reportaż o swym uwięzieniu, co wywołało panikę w redakcji i wymówienie stosunku pracy. Uznała to za sukces. Ja często się oglądałem na ulicy, czy mnie ktoś nie śledzi, ale