kontuszu zlatywał ze schodów i Teofil umykał przed nim w <br>strachu o fryzurę i nieskazitelność stroju.<br> Nigdy jeszcze nie był tak starannie ubrany. Nowa bluza, spodnie tak ciemne, <br>że nieomal czarne, pod uczniowskim kołnierzem sztywny kołnierzyk, dość wysoki, <br>aby widać było u góry jego biały rąbek; włosy matka przypiekła mu z lekka żelazkiem. <br>Na piersi pyszniła się wspaniała biało-amarantowa kokarda. Były i rękawiczki. <br>Białe, glace. Kupione w południe, nie wyjrzały jeszcze ze swej bibułki. Teofil <br>trzymał je w ręce, aby włożyć dopiero w ostatniej chwili.<br> Kiedy nareszcie?<br> Nikomu nie zależało na pośpiechu, a najmniej temu, który właśnie zaczynał "Pieśń <br>Wajdeloty". Na