Eliza w towarzystwie Obrębskiej, Gorzkowskiej (służące uciekły gdzieś na miasto i nie wiadomo, czy w tym tumulcie w ogóle powrócą do chlebodawczyni) przygotowuje jedzenie i herbatę dla kilkanaściorga żydowskich dzieci przyprowadzonych tu przez płaczące matki w obawie przed pogromem.<br><br>Ponury, listopadowy dzień, za oknami gęsty już mrok. Z ulicy gdzieś z oddali dobiega uszu narastający coraz silniej poszum cerkiewnych pieśni. Coraz bliżej, już można odróżnić słowa: "Boże, cara chrani..." Już na szybach okien zaczynają migotać żółtokrwiste światła niesionych świec, pochodni i lampek. Przerażony szept gospodyni: - Idą... już idą... - a zarazem niezwykłe jej opanowanie.<br><br>Podpierana przez towarzyszki, podąża do okna wychodzącego na ulicę