poprzez kreację literacką, drobiazgowy opis losów postaci na kartkach książek przywoływanych. Ta wizja manifestowała się wytrwałym poszukiwaniem Kościoła idealnego, świętego, otwartego na człowieka, na jego potrzeby, nie tylko religijne, pomagające mu w drodze do Boga i w drodze ku pełni człowieczeństwa. Kościoła odważnego, nie lękającego się prawdy o nim, krytyki, z oddaniem i pokorą przewodzącego pielgrzymowaniu rodzaju ludzkiego ku ostatecznemu spełnieniu, Kościoła ubogiego, słabego słabością ludzką a mocnego siłą udzielanych sakramentów, nie powiązanego z tronem, nie zabiegającego o czysto ludzkie zabezpieczenia. Dla Tadeusza Żychiewicza podobnie jak dla Stanisława Brzozowskiego, jak dla Karola Ludwika Konińskiego, Kościół był i pozostał wielkim faktem cywilizacyjnym, doniosłym