piosenką ludową na ustach, często dowcipną i nieprzyzwoitą, zwłaszcza kiedy w zasięgu jego dźwięcznego głosu znajdowało się jakieś dziewczę folwarczne, hoże i w miarę dorodne ("Siedziała na sośnie, płakała żałośnie..."). Rezultaty jednak jego agrarnych poczynań przeliczone na zbiory, kiedy do nich doszło, nie musiały być oszałamiające, skoro ten drugi już z rzędu namiestnik miedzyński od nowego sezonu ustąpił trzeciemu, równie zresztą nieskutecznemu, a za to bez porównania mniej obdarzonemu walorami towarzyskimi. I tak już miało być do końca miedzyńskiej epopei. Co rok to prorok, również nieudolny,jak jego poprzednik. <br> Ale na razie, wiosną roku 1925, jesteśmy jeszcze pełni nadzieji, że Miedzyń będzie