i w milczeniu, a Sawicki zagwizdał nagle Generalskiego Marsza. Zaraz podchwycili go wszyscy: był to przecież ich triumf. Ścigany tą dobrze mi znaną melodią, wybiegłem szybko z baraku.<br>I teraz pominę następne lata. Moje życie w obozie potoczyło się tak monotonnie, że wspominać nie warto. Praca w fabryce była ciężka, za ciężka jak na moje siły: używano mnie głównie do przenoszenia i przewożenia ciężarów. Zastanawiałem się później nad dziwnymi cechami charakteru człowieka. W miarę upływu czasu wspomnienie domu rodzinnego zaczęło nabierać barw coraz jaśniejszych. Pisywałem do nich regularnie listy na blankietach Kriegsgefangenenpost. Nie przyznałem się oczywiście do niczego; sądzili, że przebyłem kampanię