nic wyprawi ukochaną córunię na tamten świat. Niech wyprawia, a mnie co do tego? <br>Kręciła się w łóżku, nie gasiła światła - ciągle nasłuchiwała. Zegar wydzwaniał kwadranse, zamęt w domu nie ustawał. Wreszcie wybiła pora lekarstwa. Różę poderwało: <br>- Pójdę, zajrzę z daleka... Śmiechu warte te ich szastania się, wzdychania, awantury... sensu za grosz! <br>- Uchyliła drzwi... Mała leżała na wznak - krztusiła się, Adam wraz z Sophie po obu stronach łóżka trzymali ją kurczowo za ręce, wpatrując się z osłupieniem w zmienione rysy; służąca spała na podłodze. Tymczasem oddech dziecka - chrypliwy - stawał się coraz rzadszy, pierś unosiło żałosne wycie, żyły na szyi były wzdęte. Podniecenie