świat wchodzą dwaj księża: jeden grany przez demonicznego Krzysztofa Majchrzaka, który zasady tego świata przyswoił: łoi batem zamiast rozgrzeszyć. Drugi: miastowy i świeżo wyświęcony, co rusz się nadziewa na wszechobecny grzech i nie wie, co począć. Świętość u Kolskiego mieszka w wierzbach i błąka się po strugach, ale nie chce za nic wejść po chrześcijańsku - w to, co międzyludzkie. Nie ma cudownych miejsc między Ja a Ty. I z tym zostajemy, nie całkiem - w chaosie zdarzeń - pewni, czy o to Kolskiemu szło. Dziwne, ale w tej osobnej grupce należy także wymienić Feliksa Falka, którego "LATO MIŁOŚCI" wg opowiadania Bunina zostało niesłusznie pominięte