donosicielstwa, jakie uprawiał równy jej popularnością na Zachodzie NRD-owski dramaturg Heiner Müller - nie będzie żadnej wątpliwości, że "sprawa Müllera" śmierdzi (żeby posłużyć się ulubionym wyrażeniem i środkiem ekspresji tego twórcy) znacznie paskudniej. Ale rzecz nie w indywidualnych zestawieniach win i porównaniach odorów: rzecz raczej w ogólnej odpowiedzialności intelektualistów wschodnioniemieckich za to, czym była NRD. Rzecz w ich podwójnej klęsce: w tym, że nie zdobyli się (z nielicznymi wyjątkami) na opór duchowy wobec ustroju totalitarnego, gdy był jeszcze żywy i groźny, i w tym, że - co zapewne świadczy o nich jeszcze gorzej - nie zdobyli się również (znowu: z nielicznymi wyjątkami) na