się w roku 1868 porozumieniem w forcie Laramie, w którym zawarowano dla Indian między innymi rozległe terytorium w zachodniej części Południowej Dakoty, liczące dziesięć milionów sześćset tysięcy hektarów. W maju tegoż roku odwiedził Siedzącego Byka jezuita De Smet, misjonarz prowadzący od wielu lat działalność wśród Zachodnich Siuksów. Namawiał wodza do zaaprobowania tego układu, ale usłyszał tylko dumną, negatywną odpowiedź: "Sami możemy się wyżywić". Nigdy również Ta-Tan-Ka-Yo-Tan-Ka nie wszedł w żadne układy z białymi, nie podpisał jakiegokolwiek dokumentu, w którym by przekazał plemienną ziemię Amerykanom. Wkrótce można się było przekonać, co dla nich znaczy "zawarowanie po wieczne