Było to więc dla nich niesamowite przeżycie. Niektóre spakowały się już pierwszego dnia lipca i czekały na wyjazd. Do Lidzbarka jechaliśmy 12 godz. Był upał, dzieci były zmęczone. W pewnym momencie ktoś zobaczył za oknem górki i zapytał: "Ciociu, czy to Zakopane?" potem były dwa tygodnie pełne wrażeń, nowych kolegów, zabaw, cioć i wujków. Nic dziwnego, że trudno było wracać do domu. W dniu wyjazdu płakali prawie wszyscy i duzi, i mali. <br>Od nowego roku szkolnego wiele się jednak zmieniło. Nie mamy swojej sali gdzie mogliśmy się spotykać. Dzieci pytają "Ciociu, kiedy znów będzie świetlica?", a my tylko rozkładamy ręce. Ktoś