unosi. Oddychać nie ma czym. Powietrze gęste, ciśnie z góry, bo panuje sirocco. Biedny Piolanti w sutannie, pewnie tej samej na zimę i lato, dusi się. Pot mu ścieka z twarzy. Ociera go to chustką, to rękawem. Na mój widok wyciąga rękę. Mokra jest.<br>- A może by pan że mną zabrał się dziś do Lazaretto? proponuje. - Parę godzin poza Rzymem dobrze panu zrobi. Kładzie wielkie ręce na piersi i odyma ją. Ma to oznaczać,<br>że i ja w Lazaretto odetchnę pełną piersią.<br>- Serdecznie dziękuję - mówię. - Może rzeczywiście któregoś dnia skorzystam.<br>- Oj nie, dziś! - upiera się don Piolanti. - Zjeżdża do hospitium sióstr