ośrodków staromiejskich w ich historycznej postaci. Sytuacja uległa zasadniczej zmianie dopiero po 1960 r., gdy do budownictwa wprowadzać zaczęto na skalę masową elementy prefabrykowane i montaż na sposób przemysłowy domów z wielkich płyt. Pracochłonność tradycyjnej technologii, wymaganej przy odbudowie zabytków, stała się jednym z decydujących czynników odejścia od rekonstrukcji historycznej zabudowy na wielką skalę, nie było to już bowiem możliwe ze względów ekonomicznych.<br>O sposobie realizacji, przez polskich konserwatorów, odbudowy ośrodków staromiejskich i wypracowaniu w pierwszych latach powojennych specyficznej doktryny konserwatorskiej, zadecydował stan świadomości zawodowej służby konserwatorskiej i architektów-praktyków konserwacji. Złożyły się na nią obowiązujące w Polsce przepisy prawne, obiegowe