drogę z tej przeklętej góry... Gdyby tak mieć mocne liny!..." <br>Pochylił głowę na piersi i splótł silnie dłonie, aż zatrzeszczały w stawach. I w tej samej chwili dziecinny głos pisnął mu nad uchem:<br>- Carissime doctor, już jestem...<br>Spartakus podniósł oczy. Przed nim stał Kalias. Dwa skórzane worki przewieszone przez ramię zabulgotały. Tak przemawia woda.<br>- Kaliasie, skąd ty?!<br>- Wodzu - zaczął chłopak z podnieceniem - zeszłej nocy spuściłem się z góry, ot tam, z tej najbardziej spadzistej strony, czepiałem się gałęzi i było wygodnie jak po drabinie... Pobiegłem do pasterzy, którzy tu pasą niedaleko stada owiec Krassusa... Opowiedziałem o nas... Obiecali pomoc na jutrzejszą