fizycznej, ten styl myślenia wciąż we mnie pokutował, ale przede wszystkim wspierałem się pewnością, że nie mogę przykuć do siebie dwóch dojrzałych kobiet, nie mogę do tego stopnia olśnić sobą dwóch kobiet naraz tak, by przestały działać racjonalnie, choć robiłem wszystko, żeby działały nieracjonalnie, uwiedziony nagłym szczęściem, które jest obowiązkiem, zachłyśnięty taką sytuacją miłosną. Byłem bezwzględny wobec Ady i Marii, ich mężczyzn i, co okazało się wiele miesięcy później, wobec siebie, nie każdy może żyć w ten sposób, pomyślałem, Meyerowi to się udawało, był o wiele bardziej bezwzględny ode mnie, bezwzględny wobec porzucanych kobiet, mężczyzn, których kobiety dla niego zostawiały, nikogo