nie są głośne. Nie ma tu - mimo że w sali jest już kilkanaście dzieci - typowego dziecięcego gwaru. Rozmowy odbywają się prawie szeptem, są przytłumione jak to zwykle wówczas, gdy przyjedzie się w gości do obcych... A ja nadal stoję na środku, nie wiedząc o czym mówią, nie wiedząc jak się zachować i jak się odezwać. Patrzę znów na trzy- czteroletnie dzieci. I widzę w ich spojrzeniu całe przekleństwo wojny...<br><br>&lt;tit&gt;Zastrzelili nawet osiemdziesięciolatków&lt;/&gt;<br><br>Naprzeciw mnie siada starszy mężczyzna. Szczupła, ogorzała twarz nie zdradza emocji czy wzruszenia. Jedynie wyrzucane niekiedy szybciej słowa sugerują, że Albańczyk wspomina ważniejsze wydarzenia. Ja wsłuchuję się w słowa