produktu).<br> Podobnie jak napisane co najmniej dwadzieścia lat później Co pozostaje, Wtorek przybiera pozory prozy autobiograficznej: ma to być zapis wydarzeń jednego dnia w życiu NRD-owskiej pisarki. Tym razem nie ma jeszcze, ma się rozumieć, mowy o policyjnej inwigilacji czy innych dowodach niełaski ze strony wszechobecnego Państwa: to ostatnie zachowuje się opiekuńczo i nie działa wrażliwej narratorce na nerwy. Nie wyczuwamy też żadnego przymusu w tym, że do spisu swoich codziennych zajęć dodaje ona popołudniową wizytę w miejscowej fabryce wagonów towarowych, gdzie ma wziąć udział w zebraniu komórki partyjnej na szczeblu brygady.<br> Opowiadanie jest pisane najzupełniej serio: czytelnik musi to sobie