Jeszcze ciszej niż wtenczas, kiedy pośród strasznego milczenia serce Róży śpieszyło do kresu. Wszyscy zapadli w przeszłość: teraz dopiero słyszeli wyraźnie słowa, których Róża - złych i dobrych - wyrzekła tyle w ciągu minionego dnia. Słuchali - każdy osobnym uczuciem - tego, co każdemu było przeznaczone.<br>&lt;page nr=207&gt; Nie rozumieli chaotycznych słów. Ale ich dźwięk gorący zachwycał każdego. Nie odróżniali złych od dobrych, myśląc o zmarłej - myśleli: "Róża". I tym imieniem rozgrzeszali zło, chwalili dobro.<br>Okna poszarzały, gołąb stuknął w szybę. Wstali, zbliżyli się do łoża śmierci. Marta wzięła wielki czarny szal koronkowy - szczątek taganroskiej świetności, i zarzuciła nim ciało