ojca, życia szkoda... &lt;/&gt;<br><br>Od tego wieczoru mistrz Ecelino co dzień niemal przychodził o zmierzchu na Osiek do Wroszów. Słuchał opowieści starego bursztyniarza, słuchał piosenek jego córki, narzekań Wojtka i Stacha. Trzaskał ogień na kominie, cykały świerszcze wśród grubych bierwion domostwa, a on nie spuszczał oczu z pięknej Jaskółeczki. Coraz bardziej zachwycała go jej uroda. Im bliższa zaś stawała się Kasia jego sercu, tym serdeczniej współczuł doli jej rodaków i tym bardziej wrogi i nienawistny był mu rycerz Henryk z nadmotławskiego zamku. <br><br><br>*<br><br>A gdański komtur chodził w tym czasie niespokojnie po swojej komnacie. Patrzał to w gotyckie okna, za którymi ciemniał las