zdawała się nie istnieć. Stopnie. które przeskakiwał, same spływały mu spod nóg, niósł i popychał przed sobą krawca, potykającego się, padającego, ale pomimo to biegnącego coraz wyżej.<br>- Cicho! - szepnął z bezmyślnym uporem. - Cicho!... - I potem gdy byli już na półpiętrze, krawiec wyśliznął mu się z rąk. Teraz na schodach wszystko zacichło słychać było tylko ciężkie oddechy.<br>"Trzeba być rzeczywiście ostrożniejszym'', oprzytomniał Widmar. Szczególnie otrzeźwiająco podziałała na niego wąska żółta szparka.<br>Widniała nad ich głowami przecinając czarną przestrzeń niby złota nitka. Była to szparka źle dopasowanych drzwi.<br>Dopiero wtedy drogą powtórnego przypomnienia uprzytomnił sobie Widmar hałas, który sprawili przedtem na schodach. Odgłos