człowiek wędrujący po szlakach wytyczonych przez duchy (dziś pomyślimy<br>raczej, że były to warunki klimatu, wegetacji i zasobów zwierzyny<br>łownej), zatrzymał się i zaniechał włóczęgi, na osiedlenie wybierał<br>miejsca gwarantujące bezpieczeństwo i żyzność. Rozpoznawał je jako naznaczone łaską sił mistycznych i<br>promieniujące energią. Więź pomiędzy człowiekiem a przestrzenią sił<br>duchowych zacieśniała się przez setki i tysiące lat. Najpierw<br>potwierdzano ją prostymi ołtarzami lub totemami, później kaplicami i<br>świątyniami o stopniu wymyślności zależnym od cywilizacyjnego poziomu i<br>dostępnego budulca. Tak oto na powierzchni ziemi został zapisany<br>kontrakt między bogami a człowiekiem. Niektóre fragmenty tego zapisu<br>zatarły się - tam, gdzie źródła duchowego zasilania