pęt -<br>Dość pomyśleć, że daleko, a już jest - blisko.<br><br>Na oścież się zasrebrzy księżycowy wstęp<br>Do bożyzny - daleczyzny, w szmer i otchłanie -<br>A dołem - szumy leśne, zgiełk drozdów i zięb -<br>I na ziemię wylądują zwiewni Marsjanie.<br><br>Stopą obcą dotknięta - westchnie ziemi twardź,<br>I na chwilę to, co ziemskie, chętnie się zaćmi.<br>Po wiekach wyczekiwań i tych z niebem starć<br>Spokrewnimy się obłocznie z nowymi braćmi.<br><br>W ich oczach - wiary w Oddal nie gasnący płom,<br>A w ich piersi - bezmiar żywy, swoisty, rdzenny.<br>Poczną nam się przyglądać w bezczasie, jak snom -<br>I na zawsze się ustali ten pogląd senny...<br><br>A przywiozą nam