cudowną siwą głowę i wspaniale jest odwozić go <br>do klubu, gdzie pachnie zielonymi stołami bilardowymi i tytoniem fajkowym. Z powrotem stangret Jan jedzie powolutku i czasem jeszcze w tajemnicy przed babcią wstępuje na piwko przy rynku. Robi się chłodno, słońce za Wolbórką zachodzi czerwono, a ulice są puste jak w zaczarowanym miasteczku Andersena. Jan woła basem: "Brome!" Otwierana brama uderza o dwie kamienne baby, i wolno mi wyskoczyć w biegu, bo konie idą prosto do stajni, uwożąc ze sobą tajemnicę swojego uroku: marzenie o samotnej ucieczce. Ale pewnego dnia uniosą granatowy powóz w powietrze i pocwałują beze mnie i bez wuja