i przed wyjściem. <br>Całe życie domu skupiało się wtedy w salonie. Róża grała, śpiewała. Władyś akompaniował jej, słychać było ich głosy - ciepłe, doskonałe zestrojone, pełne treści. Drzwi od salonu pozostawały zamknięte, a gdy Róża stawała w progu, trudno ją było poznać - wygląda na pannę wychylającą się z balkonowej sali, by zaczerpnąć tchu między jednym tańcem a drugim. <br>Adam także rozmawiał z synem, ale na to musiało wystarczyć pół godziny w gabinecie sam na sam, najczęściej przed kolacją. Natomiast przy stole trwał dalszy ciąg relacji, rozpraw, sprzeczek między Różą a Władysiem, mało zrozumiałych dla otoczenia. Spierali się o Wagnera, o Debussy'ego, wymieniali