coś jeszcze, a właściwie nie coś, tylko ktoś - bo wszyscy, którzy tu stali, kołysani tym samym niespiesznym rytmem, w tłoku i mroku stawali się wielkim rozczłonkowanym organizmem, piwniczną żywą kolonią bladych grzybów, która nagle, kto wie, pod wpływem jakiego marsjańskiego promieniowania, rozgrzewa się do czerwoności i w jarzeniowej łunie kapeluszy zaczyna w sobie warzyć truciznę, która ześle wizję dwieście razy bardziej przemożną niż ususzone i przekręcone przez maszynkę do mięsa kapeluszowe wnętrzności Amanita muscaria.<br>Czym jednak była karma, którą posilali się wszyscy, spijając ją z wilgotnego powietrza? W każdym razie czymś na tyle posilnym, że można już było później spokojnie powrócić