barwie i konsystencji. <br>Hunt bez słowa usiadł na barierce. <br>- Zapaliłbym - rzucił po chwili w przestrzeń. <br>Marina, która przysiadła obok, wyczarowała z czarnego rękawa cienki nikotynowiec, diabeł podał ogień. <br>Nicholas zaciągnął się głęboko. <br>- Dzięki. <br>Przyglądał się formom przyjmowanym przez dym. MUI znowu poszedł w ornamentykę śmierci: czaszki, upiory. <br>- Widać Bronstein nie zadbał do końca - uśmiechnął się do Mariny (uśmiech jako maska dla gniewu). - Chyba jednak nie jest nam pisane. <br>- Póki życia - mruknęła Vassone, obrzucając obojętnym spojrzeniem swoje pokrak-ciało - póty rozczarowań. <br>- Panie, ja nie sądzę, żeby im tam faktycznie zniszczyło umysły, jeśli tego właśnie się obawiasz. <br>- Ty nie sądzisz? <br>- To nie jest