i ustawianych symetrycznie jedna za drugą w równie przewidywalnym, miarowym rytmie. Nieposkromione wodolejstwo rozcieńcza tu barwnik sensu do niemal zupełnej niedostrzegalności - co jest tym fatalniejsze, że i sam barwnik jako taki jest niezmiernie blady.<br> Bezbarwność tych wierszy bierze się bowiem nawet nie tyle z ich niezdarnej rozwlekłości, ile stąd, że żaden z nich nie jest konieczny: w tym sensie, w jakim za konieczne każe nam się uznać każde dzieło sztuki, którego autor mówi nam coś w sposób mistrzowski a zarazem - ma coś naprawdę istotnego do powiedzenia. Nawet w bałwochwalczym "Wprowadzeniu" do tomu Jewtuszenki nie dało się uniknąć stwierdzenia, iż jego "największą