Całą postać Suzanne osłania szata pobłażliwego rozsądku, przetykana nitkami goryczy. Zdążyła już w swoim wieku wyjść za mąż z wielkiej miłości i zdążyła zaznać rozpaczy powolnego zniweczenia jej w pożyciu domowym. Suzanne jest rozwódką. Tkwi w tym wszystkim niezgłębiony smutek przedwczesnej utraty, powaga osierocenia uczuć, zanim dojrzałość może dać jakieś zadośćuczynienie. Jak dzieci opłakują śmierć rodziców, którzy i tak kiedyś by umarli, tak opłakujemy przedwczesny zgon przeżyć. Ale Suzanne nie śpiewa jeszcze swemu sercu żałobnej pieśni. Moc przeżycia nie skonała w niej ze szczętem, drzemie w letargu, czekając nowego przebudzenia. Czeka, jak na ową misę, którą podają wokół stołu na uczcie