ale wuj nie reagował. Na wewnętrznej stronie uda poczułem ciepły strumyk moczu, spodnie zaczęły mi się kleić do nogi, jednak mokra nogawka już po chwili była sucha, łzy parowały, nim zdążyły spłynąć po policzkach. Widziałem jedynie oko w szklanym otworze w drzwiach, oko wujka Antosia mrugające (ze zdziwienia? podniecenia? chytrego zadowolenia?) do mnie, upominające mnie, podpatrujące, nie opiekuńcze oko, ale władcze, nie doskonałe, ale żądające doskonałości na każdym kroku, w każdej sytuacji. <br><br>Myślę, że właśnie od tamtego czasu zacząłem się bać ciemnych i ciasnych przestrzeni, nie potrafiłem zasnąć w ogrzewanym pokoju, dusiłem się i wpadałem w panikę, kiedy tylko poczułem trochę