są fundamentalnymi i trwałymi sposobami jej doświadczania, które powtarzają się zawsze, nie eliminując zresztą innych jej przejawów. U Heideggera znajdujemy jednak coś, czego nie było u Hegla: nicość jako istotny rys wolności "samej w sobie". <foreign lang="ger">Entshlossenheit</> jest autentycznym sensem wolności. Innym sensem wolności, sensem zakłamanym, pomylonym, jest bezosobowa nijakość istoty zagubionej w świecie. Niemniej, choć pomylony, jest to jednak jakiś sens. Natomiast wolność jako wolność, owo dno Dasein, fundament wszystkiego i podstawa wszelkiego sensu bytowego, ona już nie jest sensem, ona jest czystą absurdalnością, nieokreślonością niewyobrażalną, bo absolutną. Jawi się ona naszej świadomości jako nasze bytowanie w stronę śmierci. Jako skazanie