trudno się było zgodzić na alternatywę: albo kapitalizm, albo trwanie pod sowiecką dominacją w społeczeństwie na poły totalitarnym. Etos tamtych czasów był o wiele bardziej buntowniczy i utopijny - marzyła się jakaś inna droga. Podobnie jak w wymiarze życia jednostkowego - co oznaczało bolesne w efekcie, choć powodowane hedonistyczną bezczelnością, eksperymenty z zakłamanymi instytucjami życia obyczajowego - również i życie zbiorowe było projektem, w który z niejakim trudem wdzierały się wymagania twardej realności.<br>Powie ktoś, gniewnie reagując na zaimek "my", że było to szczególne doświadczenie pewnej tylko grupy ludzi o wyraźnie lewicowym rodowodzie czy też - jak bywa ostatnio w ostro wartościującej wersji - "zainfekowanych lewicowym