Hilaire, a prowadzili dalej Darwin i Spencer. Śledząc, jak indywiduum ludzkie nosi wciąż nowe kostiumy, a nie gubi tożsamości, uczestnicząc w przedstawieniu, w którym aktor wybiega zza kulis uszminkowany, ubrany w tajemniczej garderobie - umysł zaczyna wdrażać się w odkrywanie ogniw ukrytych, przejściowych, sięga za dekoracje sztuki, do punktu, gdzie skrystalizowana, zakrzepła powłoka dopiero się staje. Przenosząc ten nałóg w dziedzinę gatunków zwierzęcych, obala system oparty na różnicach pomiędzy gatunkami rzekomo niezmiennymi od dnia stworzenia. W płetwach ryby widzi nieukształtowane skrzydła, w szkielecie ludzkim odkrywa zdegenerowany ogon, długą szyję żyrafy przypisuje żywieniu się liśćmi wysokich drzew, a barwne upierzenie kolibra przebywaniu wśród