my jeszcze o tym nic nie wiemy.<br>Chorzy na tyfus marudzili długo, nie mogli się zdecydować, czy chcą żyć, czy umrzeć. <br>- Wyzdrowieć? Żeby znowu obnosić nicowane łachy? - za plecami śmiali się szorstko z doktora, który bez wytchnienia biegał po zmurszałych piętrach oficyn. Ale w ostatniej godzinie zalewała ich zła krew: żal było porzucać nawet owe łachy, jeśli się pamiętało, ile kosztowały w sklepiku ze starzyzną. Uwolnieni od nadziei, która za życia utrzymywała ich w poszanowaniu granic, zmarli na tyfus szydzili grubiańsko z żałobnej czerni i paląc skręty <br>z gazety, wylegiwali się na swoich byle jakich posłaniach, gdy rodzina daremnie się uganiała