przy stole, rzygał, wygadywał ponurych bredni i nikt mnie nie będzie musiał czesać. Na marginesie nastroju, który był bliski rozpaczy, trysnęło nagle przyjemne źródełko; królewska pycha jednookiego wśród ślepców. Z alkoholizmem, pomyślałem, jest pewnie jak z reumatyzmem, jednego strzyka w kościach, a drugiego całkiem pokręciło i zdeformowało.<br>Czy było mi żal Lenki? Chyba bardziej jej obrazu, który przez lata w sobie pielęgnowałem: zawsze pijanej, lecz niezmiennie sprawnej umysłowo i błyskotliwej; obrazu Lenki, która permanentne upojenie umiała tak gustownie włączyć w swój image, także erotyczny image, bo przecież to, co objawiała, zasługuje na miano elektryzującego, alkoholowego wdzięku. Przede wszystkim jednak żałowałem tych