Zwały trupów tam, gdzie zwarły się obie armie. Bystre ptasie źrenice nawet spod chmur odróżnić mogły martwych żołnierzy - barwne stroje rodowych, jednolite najemników i piechoty dymowej, nieliczne żółto-czarne trupy Szerszeni. Płynący na powietrznych prądach ptak ujrzałby dalej wzgórze, z którego nie tak dawno Biały Pazur dowodził wielotysięczną armią. Teraz zalegały je trupy czerwońców. Żaden z wojowników nie przeżył swego dowódcy, ci, którzy nie padli w walce, woleli popełnić samobójstwo niż pójść w niewolę.<br>Pas wydeptanej ziemi ciągnął się od wzgórza aż do granicy miasta. Tu leżało znacznie mniej trupów, za to poniewierała się cała masa broni.<br>Potem ciepłe powietrze uderzyłoby