coraz złotowłosiej<br>Od snów, co niosą w blask - zmarłe pustkowie -<br>A ja pamiętam, że pod lasem - w rowie<br>Purpurowieje drobny mak - samosiej.<br><br>I właśnie, sycąc cienistą snu zmrużkę<br>Wspomnianą nagle z lat dawnych doliną<br>Spożywam chleba wonnego całuszkę<br>Razem ze słońca na niej odrobiną...&lt;/&gt;<br><br><br>&lt;div type="poem" sex="m"&gt;&lt;tit&gt;STRUMIEŃ&lt;/&gt;<br><br>Mrok się z mrokiem porównał, żałoba - z żałobą.<br>Coś się chciało zazłocić, lecz zabrakło czasu.<br>Zbył się strumień swych brzegów, powstał całym<br>sobą,<br>Wyprostował się w wieczność i szedł środkiem lasu.<br><br>Szedł do krzyża w pustkowiu, gdzie gwiazd swych niepewna<br>Nieskończoność się krzepi westchnieniami mięty -<br>I pierś swą strumienistą przymartwił do drewna<br>I zawisł, z dobrawoli