różnica pokolenia, lecz ich msze wykazują stałe, <br>wspólne, wyjątkowo trwałe cechy stylistyczne. Co więcej, styl ten nie ulegał <br>większej ewolucji wewnętrznej, stanowiąc swoisty fenomen pedanterii i rygoryzmu <br>estetycznego.<br> Są to wyłącznie msze łacińskie, reprezentujące w aspekcie tekstowym dwa typy: <br>sześcioczęściowy cykl (z wyróżnioną częścią Benedictus) ordinarium missae ­ <br>przeważający ­ i mszę żałobną (Gieburowski). Tekst jest zawsze kompletny z zachowaniem <br>struktury liturgicznej; niekiedy tylko pojawiają się powtórzenia pojedynczych <br>słów bądź takich struktur, jak Kyrie (Christe) eleison, dona nobis pacem, wyjątkowo <br>zaś wersów (zawsze kończących jednak daną część), np. Cum Sancto Spiritu - Amen <br>(Gloria, w Missa Diminicalis [I], 1936 Chlondowskiego). Harmonicznie msze te <br>reprezentują