ich szastania się, wzdychania, awantury... sensu za grosz! <br>- Uchyliła drzwi... Mała leżała na wznak - krztusiła się, Adam wraz z Sophie po obu stronach łóżka trzymali ją kurczowo za ręce, wpatrując się z osłupieniem w zmienione rysy; służąca spała na podłodze. Tymczasem oddech dziecka - chrypliwy - stawał się coraz rzadszy, pierś unosiło żałosne wycie, żyły na szyi były wzdęte. Podniecenie Róży wzrosło. Oto Adam siedzi tutaj i przelewa w chore ciało swoją bezradną rozpacz, sądząc, że je wspomaga i że je ratuje. Róża mogła oprzeć się chęci dodania wstydu do rozpaczy męża. <br>- A cóż? - spytała znienacka. - Lekarstwo dobrze działa? <br>Adam skoczył na równe