się pod nim gałęzi, a potem zakołysał się jak na materacu. "Miałem szczęście" - pomyślał, gdy rozejrzał się wokół i ujrzał zwały gruzów. W mroku wyglądały jak fragment ponurej pustyni.<br>Nagle z lewej strony zarośli odezwały się nieludzkie ryki. Gdyby kogoś odzierano żywcem ze skóry, nie potrafiłby wydobyć z siebie bardziej żałosnego krzyku. Paragon zrozumiał, że te super jęki nie pochodzą z głośnika. Według szkicu Mandżara głośnik umieszczony był bliżej zewnętrznych murów i dość wysoko. Te głosy natomiast dochodziły spod ziemi.<br>"Prawdopodobnie Mandżaro przeciął przewód - wnioskował Paragon - a studenci zaprosili do współpracy samego chyba diabła".<br>Z wielkim trudem wyplątał się z gęstych