się co chwila i wyrzucały przed siebie ręce, kreśląc niebo zygzakami białych palców, po czym znowu zasypiały. Co to jednak miało wspólnego z Zygmuntem? Nic. Przecież drzewa szumiały zwyczajnie w serpentynach morelowego światła, ludzie jak zwykle spieszyli się do pracy, autobusy przystawały, parskając, na przystankach. Smętnych kirów nie będzie i żalu żadnego też nie, gdyż i sam Zygmunt, zmiąwszy kilka przekleństw pod adresem Dziadka, poczuł się o wiele swobodniej. Było za wcześnie, żeby zakończyć dzień, i za późno, żeby rozpocząć na nowo. Na nowo - to znaczy w jakiś przyzwoity sposób. Dochodziła ósma. Dlatego, już uspokojony, czym prędzej dotarł do podziemnego przejścia