złote wężyki. Nasi rozbiegli się po polanie. Zobaczyłem porucznika Ładę - podbiegł do najbliżej stojącego żołnierza i chwycił za lufę karabinu. Mocowali się trzymając z dwóch stron. Cienki bagnet zataczał koła nad nimi. Wszędzie walczyli oficerowie. Po trawie toczyły się czapki z niebieskimi otokami, podskakiwały rogatywki. Ten sowiecki oficer, z arbuzem zamiast głowy, strzelał ciągle. Pośrodku polany stał ranny z obandażowaną ręką - on jeden nie brał udziału w walce.<br>Powiał wiatr i gałęzie brzóz zafalowały jak woda w jeziorze. Wszystko zaczęło tonąć w tej wodzie - porucznik Łada, bojcy w burych szynelach, oficer bez twarzy. Ranny. Jeszcze słyszałem strzały, jak trzaski podłogi lub