dwa kroki nic nie było widać. Każdej chwili mógł wyrosnąć przed nami esesman, ale mnie obchodziło tylko jedno:<br>- Paweł, nie wiem, kiedy się znów spotkamy... Może nigdy... Zaklinam cię... Powiedz mi całą prawdę o Klarze... Otwórz oczy, nie umieraj, słyszysz?<br>Krzyczałem mu prosto w ucho. Paweł ocknął się z chwilowego zamroczenia, wreszcie zaczął mówić głosem przerywanym, ledwie dosłyszalnym w poświstach zamieci:<br>- Zamarzniemy tu... Pomóż mi wstać...<br>- Pytam o Klarę! Mów!<br>- Racja... Powiem... Klara ma ogon... Rozumiesz? To nie jest prawdziwy ogon... To takie przedłużenie kręgosłupa... Dwa czy trzy sterczące kręgi... Nie potrafię ci opisać wstrętu... Można się wyrzygać... Pomóż mi wstać