Pukam do pokoju Suzanne. Otwiera Janka.<br>- Nisko się kłaniam. Dawno nie widzieliśmy się. Proszę powiedzieć swojej przyjaciółce, że czekam na nią koło schodów. Tylko niech się pani na mnie tak nie patrzy, bo pójdę i sam się oddam w ręce policji jako morderca pani rodziców.<br>Janka nic nie odpowiada i zamyka drzwi.<br>Za schodami przy alkowie stoi stół, na którym internowani w deszczowe dni pisują listy lub grają w karty. Staję koło stołu i czekam. Mija pięć minut. Nie przychodzi. Mija dziesięć. Nie ma. Aha! Chce sobie zrobić tę satysfakcję, że czekam na nic. Oj, Suzanne, Suzanne.<br>Po piętnastu minutach nadchodzi