paradoksowe. Ponieważ z punktu widzenia logiki klasycznej taki opis uważany <br>jest za absurdalny, mistrzowie zen, wyjaśniając innym istotę 'oświecenia', często stosują opis drugi- pośredni, który łączy logikę klasyczną i 'logikę paradoksu' dzięki stosowaniu pośrednich znaków paradoksowych. Nazwy pośrednich <br>znaków paradoksowych (na przykład 'pustka', 'natura buddy') są dualne, <br>ponieważ można je zanegować, tworząc ich przeciwieństwa. Nabierają one <br>znaczenia paradoksowego dopiero wtedy, gdy są definiowane za pomocą sądów <br>paradoksowych. Rezultatem łączenia myślenia klasycznego i myślenia paradoksowego <br>jest taki opis rzeczywistości będącej 'absolutnie sprzeczną samotożsamością', <br>który nie jest do niej adekwatny, a jedynie pośrednio na nią wskazuje. Taki <br>opis pośredni można porównać do 'palca