przyniósł. Uciekł na drugi koniec rewiru (ach, jaki ten rewir był koszmarnie wielki!) i tam dreptał wokoło jednego stołu, goście mu coś mówili, ale nie słyszał, ktoś go uderzył w żebra, ale to go wcale nie bolało. Ponieważ rewir nie był ogrodzony drutem kolczastym, więc zabłądził poza jego obręb i zanim się zorientował, gdzie jest, ujrzał przed sobą kapitana Zarymskiego jednego z najkapryśniejszych gości. Na nieszczęście kapitan spojrzał na Tadka, a to podziałało na niego jak wzrok węża na ptaka. Zamiast cofnąć się i uciec na swój rewir, lunatycznym krokiem zbliżył się do oficera i stanął przed nim w karykaturalnej postawie